یکی از شاخص‌های ارزیابی وضعیت آموزش عالی، میزان آماده‌سازی فارغ‌التحصیلان برای بازار کار است.

در ایران نرخ اشتغال جوانان دانشگاهی بسیار پایین ارزیابی می‌شود؛ طبق آمار، تنها ۴۹.۳ درصد از دانش‌آموختگان سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ شاغل بوده‌اند که در مقایسه با متوسط ۸۴ درصدی کشورهای عضو OECD اختلاف چشمگیری دارد.

علاوه بر این، افراد دارای مدرک دانشگاهی با تأخیر وارد بازار کار شده و ثبات شغلی خود را دیرتر و حدود سن ۲۸ سالگی پیدا می‌کنند، در حالیکه افراد فاقد تحصیلات دانشگاهی از حدود سن ۲۱ سالگی وارد بازار کار می‌شوند.

مرکز پژوهش‌های مجلس، تناسب حداقلی میان تعداد فارغ‌التحصیلان با تقاضای بازارکار، پایین بودن مهارت شغلی، ضعف در فرآیند شغل‌یابی و طولانی بودن دوره تحصیل و انعطاف حداقلی برنامه تحصیلی را از جمله عوامل موثر بر کاهش اشتغال‌پذیری جوانان در بازار کار می‌داند.

الگوی کنونی شورای گسترش برای تعیین ظرفیت پذیرش دانشجو، عمدتاً متکی به تعداد هیئت علمی است و نه شاخص‌های مربوط به تقاضای بازارکار.

در انتها، پیشنهاد اصلی گزارش، تصویب آیین‌نامه‌ای در هیئت وزیران برای اصلاح آیین‌نامه‌های آموزشی (مانند دوره کارشناسی سه ساله) و تدوین شاخص‌هایی برای تعیین ظرفیت پذیرش بر اساس بازارکار محلی است.

دنیای اقتصاد